Derby (1). AC Milan – FC Internazionale

Zaczynamy cykl derbowy. Będzie powtórka, bo może nie wszyscy czytelnicy zdążyli się zapoznać z powstałymi już odcinkami. Ci, którzy już czytali mogą sobie odświeżyć, mogą też odpuścić. Wedle uznania. Derby są lekko zmodyfikowane i uaktualnione. Startujemy.

Stolica Lombardii
Mediolan, to drugie co do wielkości (po Rzymie) miasto Włoch, liczące ponad 1,3 mln mieszkańców. Miasto, w którym mieści się La Scala – jeden z najsłynniejszych teatrów świata oraz znana Katedra znajdująca się w samym centrum. Mediolan, to także miasto mody, samochody Alfa Romeo (w logo umiejscowiony jest herb Mediolanu a pierwsza nazwa tych aut, to Alfa Milano), tu też znajduje się (znany nie tylko znawcom sztuki) obraz Leonarda da Vinci „Ostatnia Wieczerza”. W tym mieście również odbywają się jedne z największych derbów w Europie – AC Milan vs. Inter Mediolan.

Krótka historia obu klubów
Associazione Calcio Milan założyli 16 grudnia 1899 r. angielscy imigranci: Edwards, Kilpin, Barnett, Nathan, Allison i Davies. Na początku klub nazywał się „Milan Cricket and Football Club”.

Przydomki Milanu, to „Rossoneri” (czerwono-czarni), „Diavolo” (diabły) oraz mało u nas znana „Casciavit” (Śrubokręty). Ten ostatni, wymyślili fani Interu, bowiem Milanowi kibicowała robotnicza część Mediolanu, w przeciwieństwie do fanów Interu – intelektualistów i artystów.

Barwy Milanu, to kolory związane z angielskim miastem Nottingham, z którego pochodzili założyciele; Herbert Kilpin i Alfred Edwards.

Football Club Internazionale Milano powstał 9 marca 1908 r. w wyniku rozłamu w Milanie. W owym roku Włoska Federacja Piłkarska wprowadziła zakaz gry obcokrajowcom w meczach o mistrzostwo kraju, w związku z czym, część niezadowolonych piłkarzy Milanu odeszła z drużyny i postanowiła założyć nowy klub. Nazwa „Internazionale” miała podkreślać międzynarodowy charakter klubu.

Przydomki, to „Nerazzurri” (niebiesko-czarni), „La Beneamata” (umiłowana) i „Il Biscione” (to Wąż, który pojawia się w legendach i przypowieściach o powstaniu miasta).

Kolory klubu symbolizują niebo i noc.

Oba kluby rozgrywają swoje mecze na stadionie San Siro, nazywanym także Giuseppe Meazza; na cześć piłkarza grającego w obu klubach, kojarzonego jednak bardziej z Interem, stąd niechęć kibiców Milanu do tej nazwy. Na trybunach San Siro może zasiąść ok. 86 tys. widzów.

Trofea
Mediolan, to jedyne miasto w Europie, z którego więcej niż jeden klub zdobywał Puchar Klubowych Mistrzów Europy!

Łącznie, oba kluby zdobywały prawie wszystkie klasyczne puchary. „Prawie”, bo żaden z mediolańskich klubów nie zdobył nieistniejącego już Pucharu Miast Targowych. Jeśli natomiast przyjmiemy zasadę, że kontynuacją wspomnianego PMT, jest Puchar UEFA, możemy śmiało napisać, że oba kluby łącznie zdobyły wszystkie krajowe oraz międzynarodowe laury, łącznie z Superpucharem Europy oraz Pucharem Interkontynentalnym.

Oto wszystkie trofea zdobyte przez oba opisywane kluby:

AC Milan
Mistrzostwo Włoch – 18 razy
Puchar Włoch – 5 razy
Superpuchar Włoch – 6 razy
Puchar Mistrzów – 7 razy
Puchar Zdobywców Pucharów – 2 razy
Superpuchar Europy – 5 razy
Puchar Interkontynentalny/Klubowy Puchar Świata – 4 razy
Łącznie – 47 trofeów (29 krajowych i 18 międzynarodowych)

Inter Mediolan
Mistrzostwo Włoch – 18 razy
Puchar Włoch – 7 razy
Superpuchar Włoch – 5 razy
Puchar Mistrzów – 3 razy
Puchar UEFA – 3 razy
Puchar Interkontynentalny/Klubowy Puchar Świata – 3 razy
Łącznie – 39 trofeów (30 krajowych i 9 międzynarodowych)

Derby w liczbach
Derby Mediolanu znane także jako „Derby della Madonnina” były rozgrywane już 294 razy. Milan wygrywał 111 razy, 78 potyczek zakończyło się remisami, Inter zwyciężał lokalnego rywala 105 razy.

Bilans bramkowy: 446 – 425 na korzyść Milanu.

Najwięcej bramek w meczu obu ekip, kibice obejrzeli w listopadzie w roku 1949, kiedy to Inter pokonał Milan 6:5.

Najwyższe zwycięstwo Milanu miało miejsce w marcu 1918 r. – 8:1, natomiast Interu w lutym 1910 r. – 5:0.

Największą ilością występów w owych derbach może się poszczycić Paolo Maldini (56 razy). W drużynie Interu natomiast najwięcej występów zaliczył Javier Zanetti (47 meczów).

Najwięcej bramek zdobył Giuseppe Meazza, strzelił on 20 goli w 40 meczach (19 bramek dla Interu, 1 dla Milanu).

Najwięcej bramek w jednym meczu strzelił natomiast Cevenini I, który zdobył ich aż 5 we wspomnianym wcześniej spotkaniu, kiedy to Milan rozgromił Inter 8:1.

Szkoleniowcy z największą liczbą derbów na ławce trenerskiej w obu klubach, to Nereo Rocco – 27 meczów jako trener Milanu i Helenio Herrera – 20 spotkań jako trener Interu.

Arbiter Concetto Lo Bello, sędziował derby Mediolanu najczęściej, bo aż 12 razy.

Pierwsze derby odbyły się w 1908 r. i co ciekawe obie drużyny spotkały się ze sobą w Szwajcarii w Pucharze Chiasso. Górą był Milan, który wygrał 2:1.

Oprócz Szwajcarii, Mediolańczycy odwiedzili również Chiny (Superpuchar Włoch 2011, 2:1 dla ACM) i dwukrotnie Stany Zjednoczone, gdzie na stadionie New York Yankees rozegrali mecz w 1969 r. o Puchar Miasta Nowy Jork (6:4 dla Milanu), a w 2009 r. zagrali w Foxborough w World Football Challenge (2:0 dla Interu).

LM
W 2003 roku los chciał, aby obie ekipy spotkały się w półfinale Ligi Mistrzów. Milan po dwóch remisach (0:0 i 1:1) przeszedł do finału i ostatecznie zdobył Puchar Europy (wygrana z Juventusem w rzutach karnych – 0:0 po dogrywce i 3:2).

Dwa lata później obie drużyny z Mediolanu ponownie spotkały się w LM, tym razem w ćwierćfinale. Pierwszy mecz, Maldini i spółka wygrali 2:0, w drugim, przy stanie 0:1 dla Milanu, kibice Interu zaczęli wrzucać race na murawę (sędzia nie uznał prawidłowo zdobytej bramki), a jedna z nich trafiła w ramię bramkarza Milanu – Didę. Po tym nieprzyjemnym incydencie, UEFA zweryfikowała wynik na 3:0 dla Rossonerich…

Grali w obu klubach
Piłkarzy grających w obu mediolańskich klubach było w historii aż 28. Przejście do lokalnego rywala, zapoczątkował nie kto inny, jak Giuseppe Meazza, który po 13 sezonach spędzonych w Interze przeszedł w 1940 r. na 2 sezony do Milanu. Później grał jeszcze w Juventusie, Varese i Atalancie, by ostatecznie wrócić do Interu i tu zakończyć karierę.

Chcąc wymienić piłkarzy reprezentujących oba kluby i przyjmując zasadę, że biorę pod uwagę tylko zawodników wybitnych, lub przynajmniej znanych fanom futbolu, musiałbym wymienić wszystkich. Wymienię jednak tylko kilku, którzy w mojej skromnej opinii wyróżniali się spośród innych: Roberto Baggio, Edgar Davids, Aldo Serena, Andrea Pirlo, Clarence Seedorf, Hernan Crespo, Christian Vieri, Ronaldo i Zlatan Ibrahimović.

Tifosi
Zarówno Inter, jak i Milan posiadają mnóstwo fanklubów w całych Włoszech, a nawet na całym świecie. W samym Mediolanie, podział jest w miarę wyrównany, oba kluby mają podobną ilość sympatyków.

W Italii na trybunach dominują orientacje polityczne. I tak; kibice Milanu, to ludzie z robotniczych części miasta o poglądach lewicowych (zdarzają się jednak grupy fanów o poglądach prawicowych), Interu natomiast, to właśnie prawicowy elektorat…

Fani Milanu na derbach zajmują trybunę za bramką z południowej strony (Curva Sud), a tifosi Interu północny łuk za linią końcową (Curva Nord).

Kibice organizują się w grupy (Ultras). Największą ekipą Milanu była „Fossa dei Leoni”, która powstała w 1968 roku i zrzeszała najbardziej zagorzałych fanów Rossonerich. Grupa przestała istnieć w 2005 r., ze względu na stratę swojej flagi na rzecz Juventusu (we Włoszech jest taka zasada, że grupę się rozwiązuje, jeśli straci ona płótno).

Gdy grupa przestawała istnieć, liczyła ok. 10 tys. członków. Nietrudno więc o konkluzję, jak ważne było to wydarzenie w kibicowskich Włoszech.

Inne zorganizowane grupy ACM, to „Commandos Tigre”, „Brigate Rossonere”, oraz „Alternativa Rossonera”.

Wśród kibiców Interu odpowiednikiem „FdL” jest grupa o nazwie „Boys SAN” (Squadre d’Azione Nerazzurre), która powstała w 1969 roku. Inne grupy fanów niebiesko-czarnych, to: „Viking”, „Irriducibili”, „Brianza Alcoolica” i wiele in.

Fani obu klubów szczerze się nie lubią, ale przed derbami nie dochodzi do większych awantur. Po Mediolanie można się przemieszczać w „barwach” i raczej nic złego się nie stanie. Kibice obu drużyn rywalizują raczej w oprawach i dopingu, co nie znaczy, że nie ma awantur z ich udziałem. Bywają, zwłaszcza z Juventusem czy Romą, największymi „kosami” obu klubów.

Kibice Milanu od lat przyjaźnią się z kibicami klubu Brescia Calcio, Interu – z fanami SS Lazio.

„Ultras” Milanu słyną w całej Europie ze wspaniałych opraw choreograficznych. Wielu kibiców zgodnie stwierdza, iż oprawy Milanu są najpiękniejsze dla oka na naszym kontynencie, a i na świecie równać się z nimi mogą jedynie fanatycy z Ameryki Południowej.

Kibice Interu w tym elemencie minimalnie odstają od rywali i choć różnica jest niewielka, to jednak widoczna. Fani Interu mają jednak powody do dumy: posiadają sektorówkę, przez wielu (w tym i przez piszącego te słowa) uważaną za najładniejszą w Europie. Oto i ona:

***

Na deser komentatorzy włoscy, oczywiście również sympatycy obu klubów, podczas pracy w czasie derbów:

Dariusz Kimla