Derby (21). Atlético Madryt – Real Madryt

Za chwilę derby nr 265. I tak się składa, że to bodaj najważniejsze El Derbi madrileño w historii…

Gdyby finał LM był inny, pewnie nie byłoby u nas aż tyle materiału w tym temacie. Ale, że mowa tu o derbach Madrytu, nie mogliśmy przejść wobec tego obojętnie. Stąd przypomnienia poprzednich finałów Realu i Atléti. Jest sporo smaczków i podtekstów; jeśli Atlético wygrają, Mediolan nie będzie już jedynym miastem Europy, w którym są dwaj zdobywcy Pucharu Europy. Poza tym… co tu wiele pisać – derby to derby! Jedziemy z tematem.

Stolica Hiszpanii
Madryt, to stolica i największe miasto Hiszpanii, położone nad rzeką Manzanares, liczące ok. 3,2 mln mieszkańców. To siedziba rządu, parlamentu i oficjalna rezydencja króla Hiszpanii. Madryt jest także miejscem, gdzie swoje centrale mają ważne międzynarodowe instytucje, m.in. Światowa Organizacja Turystyki.

W stolicy Hiszpanii znajduje się ponad 40 parków i ogrodów. Na uwagę zasługują także: Muzeum Prado (teraz powinien pojawić się uśmiech na twarzach miłośników Monty Pythona), Puerta del Sol (Brama Słońca), Plaza de Colon (Plac Kolumba) i wiele innych ciekawych perełek architektonicznych.
Dla miłośników nocnych potańcówek miasto ma niezliczoną ilość Discobares, Discotecas i Bares de Copas. Podobno się różnią klimatem i muzyką…

Miasto jest jednym z czterech w Europie, które posiada dwa pięciogwiazdkowe stadiony UEFA. Mowa oczywiście o stadionach Atlético i Realu.

Rojiblancos & Blancos
Club Atlético de Madrid powstał 26 kwietnia 1903 r. Założyli go baskijscy studenci ze szkoły Escuela Especial de Ingenieros de Minas. Klub w założeniu miał być filią Athletic Bilbao, stąd jego pierwsza nazwa – Athletic Club de Madrid.
20 lutego 1907 r. kierownictwo Athletic Bilbao uznało pełną niezależność madryckiego klubu. Dzięki podpisanemu porozumieniu z klubem z Bilbao, Athletic Club de Madrid mógł występować w rozgrywkach o Puchar Króla, które były wtedy jedynymi rozgrywkami w Hiszpanii.
Zmiana nazwy na dzisiejszą, miała miejsce 14 stycznia 1947 r.

Przydomki klubu: Atléti, Colchoneros, Rojiblancos i Indios.

Barwy klubu, to kolory czerwony, biały i niebieski. Do roku 1911, piłkarze grali w koszulkach w biało-niebieskie pionowe pasy. Zostały one zastąpione przez czerwono-białe pasy, które używano wówczas do produkcji… materacy! Stąd też wywodzi się przydomek klubu – Colchoneros (producenci materacy).

Atlético swoje mecze rozgrywa na Estadio Vicente Calderón, który może pomieścić prawie 55 tys. widzów. Na stadionie rozegrano trzy mecze w MŚ ‘82.

Patron stadionu, Vicente Calderón Perez-Cavada dwukrotnie pełnił funkcję prezesa Atlético. Łącznie piastował to stanowisko przez 21 lat. Dzięki niemu powstał stadion (od 1971 r. nosi jego imię), a klub przeżywał najlepsze chwile w swojej historii. Calderon zmarł w Madrycie w 1987 r. będąc nadal aktywnym prezesem…

Real Madrid Club de Fútbol powstał 6 marca 1902 r. jako Madrid Foot-Ball Club. Założycielem i pierwszym prezesem klubu, był Juan Padros. Co ciekawe, Padros był… Katalończykiem! Urodził się bowiem w 1869 r. w Barcelonie.
Real Madryt, to współzałożyciel FIFA (jako jedyny klub, obok sześciu narodowych federacji). Od 1920 r. klub ma prawo używać przydomka Real, czyli „Królewscy”, a w 1930 roku, jako pierwszy w Hiszpanii, wprowadził zawodowstwo.

Przydomki klubu, są następujące: Madridistas, Merengues, Blancos, Vikingos i Los Galacticos. W Polsce znani również jako „Królewscy” i „Galaktyczni”.

Barwa klubu, to kolor biały.

Real swoje mecze rozgrywa na Estadio Santiago Bernabéu, który może pomieścić ponad 85 tys. widzów. Stadion także był miejsce zmagań podczas MŚ, odbyły się tam cztery mecze turnieju, w tym finał.

Patron obiektu, Santiago Bernabéu de Yeste, spędził w swoim ukochanym Realu 66 lat. Najpierw jako piłkarz, później sekretarz, by w roku 1943 objąć fotel prezesa, który Bernabeu zachował aż do śmierci w 1978 r. Za jego prezesury wybudowano stadion i nikt inny, jak ów prezes, zbudował potęgę Realu Madryt. Stadion nosi jego imię od 1962 r.

Odległość między stadionami w linii prostej wynosi ok. 6 km.

Trofea
Bez cienia wątpliwości mogę napisać, że Real Madryt, to najbardziej utytułowany klub świata. Aż dziewięć zdobytych Pucharów Europy świadczy o tym dobitnie. Real był pierwszym zdobywcą tego Pucharu (1955/56) i pięciokrotnym z rzędu w pięciu pierwszych edycjach. Dziś stanie przed szansą zdobycia Pucharu Europy nr 10…

Oprócz tych najbardziej cenionych laurów, klub ma na koncie również dwa Puchary UEFA, Superpuchar Europy i trzy Puchary Interkontynentalne. Z klasycznych zdobyczy międzynarodowych brakuje klubowi w kolekcji jedynie Pucharu Zdobywców Pucharów, choć dwukrotnie grał w finale tych rozgrywek. Obie przegrane, to sprawka klubów z Wysp; sezon 1970/71 i przegrana z Chelsea oraz 1982/83 i porażka z Aberdeen. Niestety, tego Pucharu klub już nie zdobędzie…

W swoim kraju „Królewscy” również spisywali się znakomicie. 32 tytuły mistrzowskie, to rekord w Hiszpanii (wicemistrzami byli 21-krotnie!). Pucharów Króla zdobyli 19, grając w finale aż 39 razy.
Puchar Ligi był rozgrywany tylko przez cztery sezony (1982/83 – 1985/86), udało się jednak Realowi zdobyć i to trofeum. Nie udało się to Atlético, mimo, że grali w finale dwukrotnie…

Ma jednak Atlético w swoim dorobku coś, czego nie udało się zdobyć Realowi – wspomniany wcześniej PZP. Atléti wywalczyli go w sezonie 1961/62 ogrywając w dwumeczu finałowym Fiorentinę (1:1 i 3:0).

Dosłownie kilku sekund brakowało w finale Pucharu Europy, aby zdobycie trofeum przez Atlético stało się faktem. W 120. min dogrywki owej potyczki 15 maja 1974 r., strzał rozpaczy Schwarzenbecka przesądził o zdobyciu Pucharu przez Bayern Monachium.
Klub ze stolicy Hiszpanii powetował sobie to niepowodzenie, kiedy zastąpił Bayern w Pucharze Interkontynentalnym (klub z Niemiec zrezygnował z walki o to trofeum). Wtedy jeszcze rozgrywano dwa mecze, na stadionach klubów, które o ów Puchar grały. Pierwszy mecz w Buenos Aires wygrał tamtejszy Independiente 1:0. W drugim natomiast bramki Irurety i Ayali zadecydowały o zdobyciu klubowego Pucharu Świata przez Atlético.

Klub pozostaje w cieniu swojego wielkiego sąsiada, ale niekiedy z tego cienia wychodzi i za to mu chwała; 10 mistrzowskich tytułów w kraju, tyle samo Pucharów Króla, wspomniane: Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Interkontynentalny, oraz zwycięstwo w 1. edycji Ligi Europy (traktowanej rzecz jasna jako kontynuator Pucharu UEFA – wyczyn powtórzony dwa lata później) i dwukrotny triumf w Superpucharze Europy.
To zdobycze niemałe, zważywszy, że to Real zawsze był bardziej faworyzowany i wspierany przez władze…

Oba kluby posiadają łącznie wszystkie klasyczne międzynarodowe trofea i są obok Mediolanu jedyną taką parą derbową w Europie.

Atlético Madryt
Mistrzostwo kraju – 10 razy
Puchar kraju – 10 razy
Superpuchar kraju – 1 raz
Puchar Zdobywców Pucharów – 1 raz
Puchar UEFA – 2 razy
Superpuchar Europy – 2 razy
Puchar Interkontynentalny – 1 raz
Łącznie – 27 trofeów (21 krajowych, 6 międzynarodowych)

Real Madryt
Mistrzostwo kraju – 32 razy
Puchar kraju – 19 razy
Puchar ligi – 1 raz
Superpuchar kraju – 9 razy
Puchar Europy – 9 razy
Puchar UEFA – 2 razy
Superpuchar Europy – 1 raz
Puchar Interkontynentalny – 3 razy
Łącznie – 76 trofeów (61 krajowych, 15 międzynarodowych)

El Derbi madrileño
Oba kluby spotykały się ze sobą 264 razy.
Aż 143 mecze kończyły się po myśli Realu, 57 spotkań było nierozstrzygniętych, natomiast Atlético wygrywało 64 razy.

Pierwsze w historii derby Madrytu rozegrano 2 grudnia 1903 r. i w meczu tym 1:0 zwyciężyło Atlético.

Najwięcej goli padło w spotkaniu ligowym w sezonie 1950/51, kiedy to Atlético ograło rywala na jego stadionie 6:3:

Najwyższe zwycięstwo „Królewskich” w lidze, to 5:0, który to wynik zanotowano dwukrotnie – w sezonach 1958/59 oraz 1983/84.
W identycznym stosunku Atlético ogrywało rywala w lidze, w sezonie 1947/48.

Najwięcej występów w derbach w barwach Atlético ma na koncie Adelardo – 27 meczów.
W barwach Realu natomiast, są to Francisco Gento i Raul – po 29 spotkań.

Największą liczbą goli w derbach mogą pochwalić się:
W Atlético – Campos (9), w Realu – Carlos Santillana (13).

Grali w obu klubach
Piłkarzy grających w obu klubach z Madrytu doliczyłem się szesnastu. Oto najwybitniejsza (moim zdaniem) czwórka spośród tej grupy:

Luis Aragonés – Pisałem już o tym panu w odc. nr 6, w derbach Sewilli. Tam było o jego karierze szkoleniowej, tu będzie o tym, co robił, zanim został trenerem.
Luis, jak nazywali go fani Atlético, ur. się w Madrycie, w 1938 r. Był napastnikiem, zaczynał grę w piłkę w podmadryckim Getafe, skąd trafił do Realu. Jednak szefowie klubu nie poznali się na nim i nie pozwolili na debiut w pierwszej drużynie… W Atlético w latach 1964-74, gdzie nastąpiła eksplozja jego talentu. W biało-czerwonych barwach rozegrał 265 oficjalnych meczów i strzelił 123 gole.
W reprezentacji Hiszpanii 12 spotkań i trzy bramki.

Hugo Sánchez – Meksykański napastnik, ur. w 1958 r. w Mexico City. W mojej opinii jeden z najlepszych napastników świata wszech czasów. W Atlético w latach 1981-85, gdzie zagrał w 146 meczach i zdobył 79 bramek. Później w barwach odwiecznego rywala; lata 1985-92. Tam 283 mecze i 207 bramek. W reprezentacji Meksyku 75 spotkań i 29 trafień.
Łącznie w swojej karierze 893 mecze i 510 goli! Oczywiście będzie w rankingu…

Bernd Schuster – Niemiecki pomocnik, ur. w 1959 r. w Augsburgu. W Hiszpanii w trzech największych klubach; zaczynał w Barcelonie, potem w latach 1988-90 w Realu (61/13), a następnie w Atlético; lata 1990-93 (85/11). W reprezentacji Niemiec 21 meczów i cztery bramki, z kadrą Mistrz Europy z 1980 r. Po zakończeniu kariery został trenerem, pracował m.in. w Realu Madryt.

Raúl González Blanco – Napastnik, ur. w 1977 r. w Madrycie. Jako piłkarz; wybitny, jako człowiek; niesamowicie skromny i inteligentny. W Atlético jako junior w latach 1990-92, w Realu 1992-94 także jako junior, a w latach 1994-2010 już jako podstawowy zawodnik pierwszego składu „Królewskich”. Symbol i żywa ikona klubu, ulubieniec publiczności. Tym dziwniejszym wydaje się fakt pozbycia się tego napastnika i zgoda na transfer do Schalke 04…
W Realu łącznie 741 meczów i 323 gole. W reprezentacji Hiszpanii 102 spotkania i 44 bramki.
Kilka faktów świadczących o wielkości tego gracza: dwukrotny król strzelców ligi hiszpańskiej, rekordzista pod względem występów i bramek w LM, rekordzista pod względem liczby bramek we wszystkich europejskich pucharach, rekordzista pod względem liczby bramek w Realu, dwukrotny król strzelców LM, pięciokrotnie wybierany jako najlepszy piłkarz Primera División i wiele innych zaszczytów, rekordów i tytułów.

Frente Atlético & Ultras Sur
Oba kluby posiadają ogromną rzeszę fanów zarówno w Hiszpanii, jak i na całym świecie. Oczywiście, ze względu na medialność, marketing i sukcesy sportowe, większą liczbę fanów posiada Real. Wg badań, „Królewskim” kibicuje 230 mln ludzi na całym świecie, co czyni ten klub najpopularniejszym na naszej planecie.

W samym Madrycie, kibiców obu klubów jest podobna ilość z niewielką przewagą Realu. „Rojiblancos”, to głównie południowe dzielnice miasta, podczas, gdy Real stanowi większość w północnej części Madrytu.

Atlético, to głównie klasa robotnicza i średnia, ludzie niezbyt zamożni. Natomiast Real, to klasa wyższa, ludzie majętni, z bogatych dzielnic stolicy Hiszpanii.

Zorganizowana grupa kibiców Atlético, to Frente Atlético, która powstała w 1982 r. To ekipa prawicowa i skrajnie prawicowa, świetnie zorganizowana, która tworzy młyn na trybunie południowej (Grada Fondo Sur) na swoim stadionie. Są jedną z najlepszych grup w Hiszpanii pod względem kibicowskim. Oprawy, doping, liczne wyjazdy i „atrakcje pozaboiskowe” nie są kibicom FA obce…

Odpowiednikiem Frente w Realu, jest grupa Ultras Sur, która powstała w 1980 r. To również prawicowy i skrajnie prawicowy elektorat. Kiedyś numer jeden w mieście, jednak represje ze strony władz i klubu spowodowały, że grupa straciła na sile.
Najprościej rzecz ujmując, klub chce się pozbyć Ultras Sur ze stadionu i zastąpić ich „kibicami” w krawatach. W końcu kibic w krawacie jest mniej awanturujący się…

Podwyższono ceny biletów oraz zmniejszono sektor, który zajmuje grupa. Na szczęście zostało sporo osób w Ultras Sur, którzy dopingują klub i przygotowują oprawy, a te, Ultrasi Realu potrafią robić naprawdę okazałe. Malowidła na ich sektorówkach robią wrażenie…

Ultras Sur zajmują południową trybunę (Fondo Sur) na Santiago Bernabeu i są, tak jak wcześniej napisałem, prawicowi. Jest jednak wśród nich grupa apolityczna, która stworzyła w roku 1992 odrębne stowarzyszenie o nazwie Orgullo Vikingo. OV zasiadają na północnej trybunie stadionu Realu.

Fani obu madryckich klubów, ze względu na prawicowe poglądy, nie mają wielkiej kosy, ale nie przepadają za sobą, i od czasu do czasu dochodzi do awantur. Są jednak rzadsze niż przed laty, kiedy to w Madrycie bywało gorąco na ulicach…

Zgody i układy istnieją, ale nie między klubami, tylko między grupami. Tak jest w wielu krajach Europy, u nas raczej nie jest to praktykowane.
I tak: Frente Atlético ma zgodę z Ruchem Chorzów. Natomiast u rywali wygląda to następująco: Grupa Ultras Sur ma przyjazne stosunki m.in. z Olympique Lyon, Austrią Wiedeń i SS Lazio, natomiast Orgullo Vikingo mają dobre kontakty z Panathinaikosem i Ujpestem Budapeszt.

***

Na koniec dwie fotki potwierdzające wzajemną niechęć kibiców obu klubów do siebie:

Dariusz Kimla