Jedno nazwisko, osobne kariery

… każda dotyczy Szkota.

Zapamiętałem trzech. Łączy ich wspomniana narodowość oraz identyczne, ośmioliterowe nazwisko. Wymienię ich poniżej, krótko też opisując.

Duncan Ferguson. Najstarszy z tego grona, urodzony w 1971 roku w Stirling. Były wysoki i silny napastnik, tak zwana dziewiątka (także dosłownie, bo ubierał koszulkę z numerem 9).

Z racji warunków fizycznych, odpowiadała mu gra w powietrzu. Słynął zresztą z bramek zdobywanych przede wszystkim głową. Znacznie słabiej radził sobie w akcjach kombinacyjnych, bardziej rozbudowanych. Z całą pewnością nie była to jego specjalność.

Cechowała go duża wybuchowość; w czasach, kiedy jeszcze piłkarze bez zasłaniania ust potrafili siarczyście przeklnąć, splunąć, dać upust emocjom.

Reprezentował cztery kluby. Zaczynał w Dundee United. Później był krótko w Rangers FC. Najlepiej szło mu w Evertonie, z którym wygrał w 1995 r. Puchar Anglii.

W klubowej piłce oficjalne statystyki to 360 meczów i 98 goli.

W reprezentacji Szkocji zaledwie siedem występów w latach 1992-1997 bez gola.

Aktualnie w klubie z Goodison Park jest w sztabie trenerskim Sama Allardyce’a.

Darren Ferguson. Pomocnik urodzony w 1972 r. w Glasgow. Syn słynnego Sir Aleksa. Zaczynał grę w Manchester United. Następnie reprezentował kolejno Wolverhampton, Spartę Rotterdam, Wrexham, Peterborough United.

Mistrz Anglii z klubem z Old Trafford w sezonie 1992/1993.

W kadrze Szkocji U-21 pięć występów bez gola.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej został menedżerem. Odniósł kilka sukcesów z Peterborough, głównie awansów.

Od 2015 r. jest bardzo blisko Szkocji w sensie geograficznym, prowadzi bowiem Doncaster Rovers; klub z miasta przygranicznego Anglii z krainą dudziarzy.

Barry Ferguson. Pomocnik ur. w 1978 r. w Hamilton. Legenda Rangers FC. W klubie z Ibrox Park zarządzał drugą linią. Pełnił funkcję kapitana drużyny.

Trofeów wywalczył w rodzimym kraju 15. Ilości są rozłożone po równo: pięć mistrzostw, pięć Pucharów Szkocji, a także pięć Pucharów Ligi. Wszystkie, oczywiście, z klubem z Glasgow.

Na jego koncie znajduje się też kilka wyróżnień indywidualnych, w tym jedno wyjątkowe; zaszczytne. Chodzi o Order Imperium Brytyjskiego, który otrzymał w 2006 r.

Próbował swoich sił w lidze angielskiej: w Blackburn Rovers, Birmingham City i w Blackpool. Efekty nie były może wymarzone, ale na jedno trofeum się załapał: z Birmingham wygrał Puchar Ligi Angielskiej w 2011 r.

W drużynie narodowej BF zagrał 45 razy i zdobył trzy gole.

Barry jest młodszym bratem Dereka Fergusona, który również był profesjonalnym piłkarzem. W sezonie 1998/99 bracia Ferguson zagrali przeciwko sobie trzykrotnie, kiedy to Derek reprezentował Dunfermline Athletic.

Po skończeniu z grą w piłkę B. Ferguson został menedżerem. Tymczasowo prowadził Blackpool, a od 2014 do 2017 r. Clyde FC.

Numer 6 z RFC:

Paweł Król