Retro. Finał Pucharu Europy 1967

Finał najcenniejszego klubowego pucharu – Pucharu Europy wraca do portugalskiej stolicy po 47 latach. Przypominamy poprzedni raz.

W latach 60. poprzedniego stulecia portugalska piłka przeżywała złoty okres, a ludziom żyło się dostatnio. Rok przed rzeczonym finałem PE Portugalia zajęła trzecie miejsce na świecie, dlatego Lizbona wydawała się naturalnym wyborem do rozegrania meczu o najwyższą stawkę.

Nie wiem do końca, jak to było w dawnych czasach, ale z tego, co czytam, prawo organizacji meczu otrzymywało miasto, które mogło zorganizować imprezę na dowolnym stadionie. Nie tak jak dzisiaj, że rodzina UEFA wskazuje: „Macie rozegrać finał na Stadionie Narodowym”, bo znając wesołków – z odzyskanego co prawda – PZPN, ci gotowi rozegrać go na Gwardii albo wręcz w Wołominie.

Być może europejscy bossowie już prawie 50 lat temu poszli po rozum do głowy, bo cwani Portugalczycy, zamiast Stadionu Światła, jako arenę finału wskazali już wtedy mocno przechodzony Stadion Narodowy w zachodniej części miasta.

Monumentalna marmurowa arena w dolinie Jamor została zbudowana we wczesnych latach 40. poprzedniego stulecia, gdy Portugalia próbowała utrzymać neutralność w czasie II Wojny Światowej.

Nietypowy układ stadionu, z otwartą wschodnią częścią, miał ułatwić organizację przemarszów różnych mniej i bardziej młodzieżowych organizacji. Brzmi to dość absurdalnie dziś, ale gdy stadion był budowany, trwała wojna; nikt się nie śmiał śmiać pod mądrymi, choć dyktatorskimi rządami Antonio Salazara.

Stadion został otwarty w 1944 roku, a niżej możemy zobaczyć jedną z młodzieżowych parad.

1

Nieprzystosowanie tego obiektu do imprezy piłkarskiej wysokiego kalibru nigdy chyba nie było tak widoczne, jak wtedy – 26 maja 1967 roku, gdy Celtic w finale pokonał Inter Mediolan 2:1.

2

Tu widać w tle, że z jednej strony ten stadion wyglądał jak jakiś powiatowy obiekt w Polsce B. Nikt tego dnia niczego nie pilnował, publika miała pełny dostęp do pawilonów, które posłużyły piłkarzom za szatnię. Pawilon był zbudowany w stylu, powiedzmy, lekko wiejskim, co mocno kontrastowało z będącą nad nim kolumnadą, inspirowaną niemieckimi budowlami pod kierownictwem pewnego nieudanego malarza.

3

Pomocnik Celticu Willie Wallace wspomina, że po końcowym gwizdku dopadli go szczęśliwi kibice „Pasów”. I rozebrali prawie do naga, w efekcie czego dotarł do szatni jakieś pół godziny po końcowym gwizdku. Kapitan Billy McNeill, by dotrzeć do trybuny prezydenckiej, najpierw był wożony dookoła placu gry w samochodzie. Oczywiście szeroko znany jest fakt, że zaledwie jeden piłkarz z finałowego składu szkockiej drużyny wychował się więcej niż 10 mil od Celtic Park. Takie to były czasy.

Kibice The Bhoys do dziś pielgrzymują w to nietypowe miejsce.

4

Maciej Słomiński