30 listopada 2014 - Piotr Dzikowski

Ultras październik

Październik, to miesiąc w którym światowa scena kibicowska była świadkiem jubileuszy bardzo zacnych ekip. Ciekawie było również podczas spotkań eliminacyjnych do Euro 2016. Pomysły, pirotechnika i konkretne oprawy – tak w skrócie można opisać kibicowski październik 2014.

Dwudzieste urodziny świętowała jedna z lepszych austriackich ekip – Avanti Brigata. Podczas meczu z Rapidem ultrasi Sturmu zaprezentowali konkretne oprawy. Oczywiście nie zabrakło fanatycznego dopingu i pirotechniki w sporych ilościach.

Dziesiąte urodziny obchodziła w październiku ekipa FC Sankt Gallen – Green Power. Świętowanie przypadło na spotkanie z FC Basel. Na tym spotkaniu również nie zabrakło doskonałej oprawy i pirotechniki.

Z bardzo dobrej strony pokazali się kibice Saint-Etienne, którzy w sile około dziesięciu tysięcy głów zawitali do Mediolanu na mecz z Interem w ramach fazy grupowej Ligi Europy.

Kibicowski numer jeden października podczas wydarzeń w kibicowskim świecie to derby Belgradu. Crvena stawiła się w sile około ośmiu tysięcy fanatyków, wspomagana przez liczne delegacje z Moskwy i Pireusu. Zaprezentowała ogromne ilości pirotechniki, ogni bengalskich i świec dymnych.

Po stronie gospodarzy oprawa w postaci pasów materiału i… ogromnej ilości pirotechniki. Partizan na derbach już w zjednoczonej ekipie. Grabarze pojednani w stu procentach, podczas meczu wspierani byli przez liczną ekipę z Salonik.
Trzeba przyznać że Eternal Derby w czasach dzisiejszych to ewenement. Zero komercji i zdrowe, kibicowskie pierdolnięcie.

Derby Belgradu w trzy minuty:

Podczas spotkań międzypaństwowych zdecydowanie najciekawiej było podczas meczu w Bukareszcie, gdzie Rumunia podejmowała Węgrów. Węgrzy udali się do stolicy Rumunii pociągami specjalnymi i w sile trzech tysięcy wspierali swoją reprezentację.

Podczas samego spotkania dochodzi do awantury między sympatykami obu państw. Po spotkaniu na mieście podobny scenariusz.

W październiku niestety widziałem na własne oczy klęskę Romy w meczu z Bayernem. Mimo tego, atmosfera na trybunach była genialna. Nie wiem czemu, ale do tej pory umykał mi jakoś hymn tego wspaniałego klubu. Postanowiłem więc przedstawić kilka pieśni, które kibice uważają za swoje hymny (jak by nie było, to element ruchu Ultras).

Zaczynamy od Romy. Hymn doskonale oddaje charakter klubu i klimat Rzymu:

Kolejny hymn to Juve; „Storia di un grande amore”. Brzmi fajnie, mimo że podszyty jest komercją i melodią z kreskówek emitowanych na „Polonii 1”.

Z Włoch wędrujemy do Anglii, gdzie śpiewany jest prawdopodobnie najbardziej znany klubowy hymn na świecie. Można się spierać czy pierwsi „You’ll Never Walk Alone” zaczęli spiewać kibice LFC czy Celtiku. Ten hymn zawsze będzie kojarzony z Liverpoolem, czy się to komuś podoba czy nie. Utwór wykonywany przez takie gwiazdy jak Sinatra, Presley, Nina Simone najlepiej jednak brzmi wykonany przez kibiców „The Reds”:

Z Liverpoolu wędrujemy na Upton Park, gdzie mydlane bańki lecą wysoko do nieba. „I’m Forever Blowing Buble”, to utwór napisany przez Johna Kelletta w 1918 roku. Wykonany pierwszy raz w roku 1919, a w latach rozkwitu ruchu Hooligans przysposobiony przez fanów WHU jako klubowy hymn:

Z Londynu w szybkim tempie mkniemy do Belgradu, gdzie tamtejszy Partizan zachowując tradycyjne motywy serbskiej muzyki ludowej wykonuje taki oto hymn:

Podróż po klubowych hymnach kończymy w Polsce. Jako pierwsza melduje się Wisła z przerobioną na własne potrzeby ludową pieśnią biesiadną:

Pozostając w Krakowie zaglądamy na drugą stronę Błoń, gdzie kibice KSC odśpiewują pieśń stworzoną przez Macieja Maleńczuka. Co ciekawe, hymn był tworzony dla sekcji hokeja, ale przyjął się jako ogólnoklubowy. Teskt konkretny, trzeba przyznać: