Retro. Ajax – Groningen 5:5. Eredivisie. 23.I.1983

Trafiła amsterdamska kosa na kamień filozoficzny braci Koeman.

Cykl Retro zrobił sobie małe wakacje, ale niech się póki co nie cieszą ci, co mieli go serdecznie dość. Wypoczęliśmy, ruszamy do boju (choć z lekko opóźnionym zapłonem, bo rocznica omawianego meczu była przedwczoraj), a pomysłów i werwy nie brakuje.

Jak wpadłem na ten kawałek? Otóż, zdaje się w niedzielę, leciał mecz olimpijskich drużyn z Lyonu i Marsylii. Któryś z komentatorów przypomniał, że kiedyś te zawody zakończyły się wynikiem 5:5. Doskonale wiedziałem, kiedy to było – 8 listopada 2009 roku. Jestem nienormalny, mam piękny umysł, że takie rzeczy pamiętam? Też, ale przede wszystkim dlatego, że tuż po końcowym gwizdku pojechaliśmy rodzić Antka. Z kolei wczoraj, tj. 25 stycznia, 30. urodziny obchodził Luis Suarez, który to dał temuż Antoniemu ksywę, gdy tylko wypadły mu jedynki. A jaki był pierwszy klub Suareza po przybycia na Stary Kontynent? Oczywiście FC Groningen. No i jesteśmy w domu. Oczywiście przypadkiem jest, że niecodzienny mecz z udziałem Groningen (rok temu byliśmy tam z wizytą: LINK)  udało się znaleźć właśnie teraz, oczywiście…

Początek lat 80. to był ciekawy czas w holenderskiej piłce. Starzy mistrzowie świata (czy raczej wice) z mundiali 1974 i 1978 stawiali czoło nadchodzącej fali przyszłych mistrzów Europy z roku 1988. Jongbloed (Go Ahead Eagles), van Hanegem (Feyenoord), Geels (NAC Breda) i przede wszystkim Cruyff (Ajax) kopali się, lub byli kolegami klubowymi braci Koeman (Groningen właśnie), Van Aerle (PSV), Van Bastena, Rijkaarda (Ajax) i  Gullita (Feyenoord).

Oczywiście „Wielka Gęba”, czyli Johan Cruyff (czy też Cruijff, a może Kruijff?) musiał zasiąść za kierownicą jak widać na poniższym obrazku.

Ajax bronił tytułu mistrzowskiego i od początku szedł jak burza, w pierwszej rundzie notując jedynie wyjazdowe porażki z Groningen i PSV oraz remis z Feyenoordem.
FC Groningen z kolei powrócił do najwyższej klasy rozgrywek po sześcioletniej absencji w roku 1980. Pierwszy sezon to ledwie 15. miejsce (na 18 klubów) i rozpaczliwa walka o uniknięcie degradacji, ale potem biało-zieloni ustabilizowali formę i przez pięć kolejnych sezonów nie skończyli rozgrywek niżej niż na 7. miejscu, kilkukrotnie kwalifikując się do pucharów. Na Oosterpark przychodziło średnio około 13 tysięcy widzów co dawało czwartą najlepszą frekwencję, za wielką trójką, czyli Ajaksem, PSV i Feyenoordem. Kilka lat później okazało się, że sukces przyszedł nieco na kredyt, Prezydent Renze de Vries został aresztowany za pranie w klubie brudnych pieniędzy, ale wróćmy na boisko.

Albo może jeszcze na chwilę nie, otóż okazuje się, że gdy Holendrzy beztrosko kopali sobie piłkę, za oceanem, zupełnie jak teraz, działy się rzeczy przełomowe. Otóż 23 stycznia 1983 roku telewizja NBC wyemitowała premierowy odcinek serialu o drużynie A.

Na kameralnym stadionie De Meer (też o nim pisaliśmy: TUTAJ) również działy się całkiem ciekawe rzeczy. Gospodarze uciekali, goście gonili. Warto dodać, że jedna z bramek dla nich, autorstwa Roba McDonalda, padła po wyraźnym błędzie Johana Cruyffa, który zaczął się kiwać, będąc ostatnim obrońcą przed bramką – stracił piłkę, a angielski napastnik (niezły obieżyświat, grał w ledwie dwóch klubach angielskich, sześciu holenderskich, po jednym belgijskim, tureckim, portugalskim i duńskim, potem trenował m.in. Ajax…Kapsztad, Sligo Rovers i słowacki Trencin) nie miał problemu z umieszczeniem jej w siatce.

Nie wiem, czy już wtedy był dogadany, ale od następnego sezonu Ronald Koeman, który w Groningen grał wtedy pierwsze skrzypce, występował już w Ajaksie. Nie spotkał tam Cruyffa, który po tym, jak nie zaoferowano mu kontraktu, spakował manatki i…przeniósł się do odwiecznego wroga z Rotterdamu, z którym zresztą zdołał odebrać tytuł amsterdamczykom. Starszy brat Ronalda, Erwin, był zawsze nieco w cieniu i w Groningen grał po średnio udanym pobycie w PSV. Potem odszedł do belgijskiego KV Mechelen, w barwach którego pod wodzą Aada de Mosa (trener Ajaksu w omawianym meczu) wygrał Puchar Zdobywców Pucharów w roku 1988, bijąc w finale…Ajax.  Dwa tygodnie później PSV Eindhoven z Ronaldem (któremu w składzie towarzyszyli Kieft i Lerby) w składzie zdobyło z kolei Puchar Europy.

Tata braci, jednokrotny reprezentant Holandii, Martin Koeman, musiał być dumny, zwłaszcza gdy latem „Oranje”, z dużym udziałem jego pociech, okazali się najlepsi na kontynencie. Zmarły w 2013 roku (do końca pracował w piłkarskiej akademii FC Groningen) Pan Martin dziś pewnie zadowolony patrzy z góry, jak bracia K. z powodzeniem wspólnie przywracają Everton na właściwe tory, a wcześniej razem pracowali w Southampton. Ronald jest jedynym na świecie człowiekiem, który związany był z holenderską wielką trójką z Amsterdamu, Eindhoven i Rotterdamu, jako zawodnik i trener. A Erwin ma na koncie ciekawą karierę trenerską, m.in. prowadził reprezentację węgierskich bratanków.

W piłkę starają się kopać również synowie braci Koeman: Len (syn Erwina) i Ronald junior (bramkarz w drugoligowym FC Oss). Nic dziwnego, że jedna z trybun stadionu w Groningen nosi nazwę „Koeman Tribune”.

Jakby braterskich więzi było mało, PSV w roku 1988 do triumfu w Pucharze Europy poprowadził z trenerskiej ławki Guus (Midas, bo czego się dotykał zamieniało się w złoto) Hiddink. W styczniowe, niedzielne popołudnie roku 1983 po murawie w zielonej koszulce biegał jego młodszy brat, nazwany z czeska Karel.

Niedziela, 23 stycznia 1983

Ajax Amsterdam – FC Groningen 5:5 (3:2)

Søren Lerby 4’, 34’, Jesper Olsen 7’, Edo Ophof 63k’, Dick Schoenaker 82’ – Walter Walderboos 12’, Rob McDonald 32’, Ron Jans 55’, 87’, Ronald Koeman 83k’

Ajax: Schrijvers (60’ Gajle) – van Veen (33 Mølby), Ophof, Boeve, Molenaar, Rijkaard, Schoenaker, Olsen, Lerby, Cruyff, Kieft. Trener: Aad de Mos.

Groningen: Tukker –  Mulder (82’ de Jonge), Steengem, Walderboos, Hiddink, Keukens, E. Koeman, R. Koeman, McDonald, Brocken, Jans. Trener: Theo Verlangen.

Widzów: 22,000.

Żółte kartki: Mulder, E. Koeman.

Sędzia: Gerard Geurds.

Einduitslag Eredivisie 1982/1983

PS. Ciekawostka: Magazyn Voetbal International w swym skarbie kibica publikował domowe adresy wszystkich piłkarzy. Przestał dopiero w 1986 roku. Myślę, że warto byłoby wrócić do tego zwyczaju.