Retro. Jedenastka Stali Mielec 1988-1996

Latem ubiegłego roku mielecka Stal powróciła w szeregi ekstraklasy…

Mielczanie zamykają tabelę i z pewnością miny mają nietęgie. Nie zawsze tak było. W latach 70. Fabryczny Klub Sportowy był prawdziwą potęgą, która ma na koncie europejskie boje z madryckim Realem. Tutaj przedstawialiśmy drużynę, która wywalczyła pierwsze dla Mielca mistrzostwo kraju.

W 1983 roku Stal spadła do II ligi, wracając do najwyższej klasy rozgrywkowej pięć lat później. Jednak ich przedostatnia przygoda z ekstraklasą nie była już tak udana, jak ta kilkanaście lat wcześniej. Niemniej przewinęło się przez Mielec sporo ciekawych piłkarzy, mających reputację przyzwoitych ligowców, a niektórzy później w innych klubach wypłynęli na naprawdę szerokie wody. Spróbowałem ułożyć z nich jedenastkę:

Bramkarz:

Bogusław Wyparło (ur. 1974) – „Czy to jeszcze dzisiaj do państwa nie dotarło, najlepszy bramkarz to jest Bogusław Wyparło” – śpiewał Kazik w piosence „Plamy na słońcu”. Popularny „Bodzio W.” wszedł do ekstraklasy jako nastolatek i przez lata był uważany za wyższą klasę średnią. Etatowy reprezentant Polski w kategoriach juniorskich i młodzieżowych w dorosłej kadrze właściwie nie zaistniał. Legenda Stali i ŁKS, z którym wywalczył mistrzostwo Polski. Obecnie jest prezesem mieleckiego klubu, a do kadry pierwszego zespołu dołączył jego syn, Michael.

Dla Stali w ekstraklasie: 165/0.

Obrońcy:

Edward Tyburski (ur. 1960) – jedna z piłkarskich legend Podkarpacia, oprócz Stali grał m.in. dla tarnobrzeskiej Siarki i przemyskiego Czuwaju. Pewny egzekutor rzutów karnych. W niższych ligach kopał jeszcze grubo po czterdziestce.

Dla Stali w ekstraklasie: 187/10.

Krzysztof Łętocha (ur. 1964) – przez lata synonim solidnego ligowego defensora. Oprócz Stali zaliczył też awans do ekstraklasy z krakowską Wisłą w 1996 roku. Spełnia się jako trener, też na południu Polski. Pracował w Brzesku, Stalowej Woli, a kilka tygodni temu pożegnał się z rzeszowską Stalą.

Dla Stali w ekstraklasie: 181/3.

Krzysztof Tomanek (ur. 1968) – grał w Mielcu przez siedem sezonów w ekstraklasie. Niczym się nie wyróżniał, ale też nie odstawał od reszty kolegów.

Dla Stali w ekstraklasie: 149/4.

Piotr Czachowski (ur. 1966) – wychowanek warszawskiego Okęcia w Mielcu szybko wypłynął na szerokie wody. Był jednym z tych piłkarzy, bez którego Andrzej Strejlau nie wyobrażał sobie reprezentacyjnej defensywy. Z orłem na piersi zagrał aż 45 razy. Ma też na koncie grę w Serie A (Udinese Calcio) i lidze szkockiej (Dundee United).

Dla Stali w ekstraklasie: 115/2.

Pomocnicy:

Mariusz Barnak (ur. 1964) – środkowy pomocnik, który przez całą ekstraklasową karierę związany z Mielcem. Jeden z filarów klubu, łącznie zagrał w ekstraklasie osiem sezonów. Na koniec kariery grał w polonijnych klubach USA.

Dla Stali w ekstraklasie: 210/13.

Adam Fedoruk (ur. 1966) – wąsaty lewoskrzydłowy trafił do Mielca z elbląskiej Olimpii w 1985 roku. Pierwsze dwa sezony miał niezbyt śmiałe, ale po awansie Stali w 1988 roku stał się już gwiazdą mieleckiej ekipy. Powoływany do kadry przez Andrzeja Strejlaua i Henryka Apostela. W 1993 roku trafił do warszawskiej Legii i nawet zdarzyło mu się zagrać w Lidze Mistrzów. Dla reprezentacji strzelił jedną bramkę, ale za to jaką! Na filmiku od 2:25.

Dla Stali w ekstraklasie: 193/29.

Rafał Ruta (ur. 1972) – niezłej klasy ligowy pomocnik, mający na koncie występy w reprezentacji młodzieżowej Wiktora Stasiuka. Debiutował w Stali jako nastolatek. Po spadku mielczan z ekstraklasy stał się zawodnikiem Pogoni Konstancin, a więc stajni Janusza Romanowskiego. Stąd gra dla Lechii/Olimpii Gdańsk i warszawskiej Polonii. Jeden z antybohaterów afery barażowej w 2003 roku (mecze: Świt Nowy Dwór Mazowiecki – Szczakowianka Jaworzno).

Dla Stali w ekstraklasie: 177/8.

Napastnicy:

Krzysztof Bociek (ur. 1974) – niespełniony talent. Grał w młodzieżówce, w Mielcu „wykręcał” niezłe liczby, miał też udany epizod w PAOK FC (8 goli w 28 meczach). Z ubożejącej w zastraszającym tempie Stali wyjechał do Holandii, gdzie nękany przez kontuzje skończył z grą w piłkę w wieku zaledwie 27 lat.

Dla Stali w ekstraklasie: 74/20

Maciej Śliwowski (ur. 1967) – tak jak Czachowski, trafił do Mielca z warszawskiego Okęcia. Rozkręcał się dość wolno, ale po dwóch sezonach z dwucyfrową liczbą goli (11 i 10) przeniósł się do VfL Bochum. Niemiec nie podbił, stąd powrót do Lubina i kapitalny sezon w Legii. Szybko przeniósł się do wiedeńskiego Rapidu, z którym awansował do finału Pucharu Zdobywców Pucharów w 1996 roku.

Dla Stali w ekstraklasie: 99/25.

Bogusław Cygan (1964 – 2018) – Ślązak, który w Mielcu był piekielnie skuteczny. Ba, w 1995 roku z 16 golami na koncie został królem strzelców ekstraklasy. W klasyfikacji snajperów wszech czasów Stali tylko za wielką trójką: Grzegorz Lato, Andrzej Szarmach, Henryk Kasperczak. Zmarł w wieku zaledwie 53 lat.

Dla Stali w ekstraklasie: 84/36.

Rezerwowi:

Zmiennikiem Wyparły z pewnością będzie solidny Piotr Wojdyga (133/0). W defensywie kolejne piłkarskie małe legendy Podkarpacia: Piotr Porębny (125/1), Ryszard Federkiewicz (106/9). Warto też pamiętać o wysokim Wiesławie Bartkowskim (141/0), Tomaszu Kukowskim (91/4) i jedynym „stranierim” w tej drużynie: Aleksieju Tierieszczence (85/1).

Ławka Stali z lat 1988-1996 miałaby kim straszyć. Byli przecież: niezły pomocnik Paweł Kloc (71/10) oraz napastnicy Janusz Czyrek (97/13), Leszek Jędraszczyk (90/9) i Tomasz Tułacz (127/11).

Grzegorz Ziarkowski