Dzierżoniów, czyli pierwszy mój dalszy wyjazd z Lechią. Traf chciał, że była to ostatnia kolejka sezonu 1993/94; moja Lechia, jak zwykle, broniła się przed spadkiem. Musiał zajść wyjątkowo korzystny zbieg okoliczności, byśmy się w drugiej lidze utrzymali. Czytaj dalej...
Piłka to chwile euforii, a na dłuższą metę szron na skroniach i zakola. Czytaj dalej...
Słaby adwokat
Biało-czerwoni do końca spotkania skutecznie się bronili, mimo iż rywale naciskali ze zdwojoną siłą. Dwukrotnie niecelnie uderzał Adam, z rzutów wolnych chybiał najlepszy w szeregach gości Janos Dudas, zaś Zsengeller posłał piłkę do siatki, lecz fiński arbiter odgwizdał pozycję spaloną.
W ekipie wicemistrzów świata zawiodła największa gwiazda, dr Gyorgy Sarosi. Piłkarz Ferencvarosu był aplikantem sądowym i za kilka miesięcy miał zostać adwokatem. Polscy kibice dworowali sobie z piłkarza gości, twierdząc, że postawą na boisku potwierdza, iż poziom węgierskiej adwokatury nie stoi wysoko… Z kolei największe brawa od licznie zebranej publiczności zebrali nie polscy piłkarze, czy owacyjnie witani w stolicy rywale, lecz rezerwiści z maskami przeciwgazowymi przewieszonymi przez ramię, którzy w ostatniej chwili zostali wpuszczeni na stadion.
Węgrzy spięli klamrę
Znamienne były słowa prezesa PZPN, pułkownika Kazimierza Glabisza, który na pomeczowym bankiecie w Klubie Urzędników Ministerstwa Spraw Zagranicznych powiedział:
– Piłkarstwo polskie rozpoczęło swą historię powojenną od meczu z Węgrami. I kto wie czy dzisiejszy mecz nie jest ostatni przed wojną.
Reprezentacja Węgier spięła zatem przedwojenną klamrę międzypaństwowych meczów kadry. W ciągu 18 lat uzbierało się ich 86. 26 pojedynków wygraliśmy, 15 zremisowaliśmy, 45 zakończyło się naszą porażką. Wygrana z aktualnymi wówczas wicemistrzami świata była jedynym zwycięstwem biało-czerwonych w 1939 roku. Wcześniej przegrali 0:4 z Francją oraz remisowali 3:3 z Belgią i 1:1 ze Szwajcarią. Na wrzesień zaplanowano towarzyską potyczkę z Bułgarią, a później kadra miała w planach wyjazd na mecz z Jugosławią w Belgradzie. Z powodu wojny spotkań nie rozegrano.
27 sierpnia 1939, stadion im. Wojska Polskiego w Warszawie
Polska – Węgry 4:2 (1:2)
0:1 – Zsellenger (14 min.), 0:2 – Adam (30. min), 1:2 – Wilimowski (33. min), 2:2 – Wilimowski (64. min), 3:2 – Piątek (75. min., karny), 4:2 – Wilimowski (76. min)
Polska: Adolf Krzyk – Wilhelm Góra, Edmund Giemsa, Władysław Szczepaniak, Ewald Jabłoński, Ewald Dytko, Leonard Piątek, Henryk Jaźnicki (31 min. Stanisław Baran), Ewald Cebula, Ernest Wilimowski, Paweł Cyganek.
Węgry: Ferenc Sziklai – Karoly Kiss, Sandor Biro, Antal Szalai, Jozsef Turai, Janos Dudas, Sandor Adam, Gyorgy Sarosi, Gyula Zsellenger, Geza Toldi, Janos Gyetvai.
Sędziował: Esko Pekkonen (Finalnadia)
Widzów: 20.000
Grzegorz Ziarkowski Czytaj dalej... 
Prawie 350 milionów funtów na boisku. I co? I nic! Wielkie okrągłe ZERO! Czytaj dalej...
Estadio Vicente Calderón to stadion Atlético Madryt. Znajdujący się zresztą przy Paseo de los Melancólicos. Czyli Pasażu Melancholików. Czytaj dalej...
Drugi odcinek z cyklu „Wczorajszy mecz”. W pierwszym były dwa kraje ze Środkowego Wschodu, dziś dwie ekipy z południowej części Afryki. Będzie sporo zdjęć i ciekawostek, zapraszam do lektury… Czytaj dalej...
Gdyby „Slow Foot” był gazetą, moglibyśmy mieć na ostatniej stronie kącik humorystyczny i zdjęcie z nagą panią. Czytaj dalej...
Pierwszy mecz w Wilnie pokazał, że trener Rumak wraz ze swoim sztabem nie odrobił pracy domowej. A ta nie była skomplikowana. Wystarczyło sobie przypomnieć błędy jakie popełnił Maciej Skorża przygotowując Wisłę Kraków do pamiętnych pojedynków z Levadią Tallin. Rumak, podobnie jak Skorża, liczył, że jego podopieczni właściwie z marszu przejdą teoretycznie słabszego rywala. I to był błąd, bo gdyby ktoś z Poznania tu i ówdzie zasięgnął języka, zorientowałby się, że na mecz z polskim zespołem Litwini wyjdą wyjątkowo zdeterminowani. Że Zub zrobi wszystko, by pokazać, że za wcześnie skreślono go w Polsce.
Na Lecha trzeba niewiele
Jeśli w meczach z Dumą Wielkopolski gracze ze stolicy Litwy zaprezentowali maksimum swoich możliwości, to mamy skalę kompromitacji Lecha. Żalgiris grał prostymi, topornymi środkami. Obrońcy, niewiele się namyślając wywalali piłkę do przodu ile sił w nogach, pomocnicy biegali za dwóch, Komołow rozdzielał piłki na bok do szybkich, aczkolwiek surowych technicznie piłkarzy. W ataku szarpał Biliński, ale z powodu niezbyt dużych umiejętności niewiele mógł zdziałać. Drużyna z Litwy grała na poziomie – nikogo nie obrażając – Termaliki Nieciecza, którą w ubiegłą niedzielę poznaniacy rozbili 4:0. Tymczasem Kolejorz sprezentował bramkę podopiecznym Zuba i sam niewiele robił, by odrobić straty. Może piłkarze ze stolicy Wielkopolski liczyli na to, że z nawiązką odrobią straty na własnym stadionie?
[tube]CEQQjpP8978[/tube]
Zakłócenia na wizji (trenerskiej)
W rewanżu trener Rumak zaskoczył wszystkich ustawieniem, wystawiając do gry dwóch defensywnych pomocników – zagubionego jak dziecko we mgle Szymona Drewniaka i kopiącego non stop piłkę pod nogi Litwinów Łukasza Trałkę, a w ataku grającego ostatnio na skrzydłach Vojo Ubiparipa. W obronie czwórka defensorów (czego tu bronić?!) z dostojnie kopiącym się po czole Manuelem Arboledą jako głównodowodzącym. I jeszcze ten bezbarwny Możdżeń na prawym skrzydle…
Za to z ławki rezerwowych Żalgiris straszyli błyskotliwy (choć w słabszej formie) Grego Lovrencsics, silny i ambitny Bartosz Ślusarski oraz nieprzewidywalny Łukasz Teodorczyk. A co by było, gdyby Rumak zdecydował się wystawić na skrzydłach Lovrencsicsa i Ubiparipa, jako ofensywny pomocnik grałby Szymon Pawłowski, z głębi pomocy piłkę wyprowadzałby Kasper Hamalainen, zaś stoperów-osiłków Żalgirisu rozpychałby niewiele ustępujący im pod względem centymetrów i kilogramów Ślusarski? Tego niestety, się nie dowiemy…
Na marginesie dodam, że przy takim ustawieniu na ławce rezerwowych Rumakowi z graczy ofensywnych na ławce zostaliby Teodorczyk i Patryk Wolski. W razie niekorzystnego obrotu sprawy trener rzuciłby do ataku „Teo” i młokosa Wolskiego. Wówczas nikt przynajmniej nie zarzuciłby mu, że nie posłał bój wszystkich sił.
Sposób w jaki strzelający bramkę Rytis Leliuga ośmieszył w pojedynkę sześciu (!) majestatycznie statystujących piłkarzy Lecha obnaża jedynie słabość Kolejorza w defensywie. Później było niewiele lepiej. Kreujący ofensywne poczynania Żalgirisu Komołow kiedy zorientował się, że Trałka i Drewniak nie tylko nie potrafią wyprowadzić piłki, ale i jej odebrać, hasał bezkarnie na połowie poznaniaków.
Lepsi przez trzy minuty
W końcówce piłkarze z Wilna oddychali już rękawami, co wykorzystali lechici, strzelając bramkę, bo następną podarował im niezdarnie interweniujący Chorwat Luka Perić. Na wyrównanie zabrakło czasu. Mogłoby go wystarczyć, gdyby Rumak wprowadził na boisko Lovrencsicsa, Teodorczyka i Ślusarskiego już w przerwie, a nie w – odpowiednio – 55., 54. i 61. minucie…
Nie zdziwiłoby mnie, gdyby zadowolony z siebie i nieznoszący krytyki szkoleniowiec Lecha powiedział – wzorem Wojciecha Łazarka – na pomeczowej konferencji, że może i przegrał dwumecz, ale jego zespół wygrał ostatnie trzy minuty starcia w Poznaniu. W ogóle Rumak w Wilnie zapoczątkował nową świecką tradycję: najpierw po meczu spowiadał się kibicom, a nie bossom Lecha ze słabej postawy swoich podopiecznych, potem odmówił pomeczowego wywiadu reporterowi Polsatu Sport w tak sugestywny sposób, że początkujący dziennikarz zapewne nie raz odwiedził psychoanalityka, zaś tuż po końcowym gwizdku rewanżu w Poznaniu zaczął szarpać Andriusa Velickę. Wyobraźmy sobie, że takie zachowania to norma i podobnie reaguje równie temperamentny Andrzej Pyrdoł…
[tube]QPsiT6RBG0w[/tube]
Odwrót od Europy
Powyższe argumenty wskazują na to, że głównym winowajcą blamażu Lecha jest nie kto inny jak trener Rumak. Choć obrońcy trenera mogą powiedzieć, że on na boisku nie grał. Całkowicie zgadzam się z Adamem Godlewskim – choć tak w ogóle rzadko się z nim zgadzam – że pod wodzą tego szkoleniowca poznański zespół cofnął się w rozwoju. W ubiegłym roku dostał tęgie baty od słabego AIK Solna, zaś w tym roku odpadł z jeszcze słabszym przeciwnikiem. Wpadkę z minionego roku można zrzucić na karb niedoświadczenia szkoleniowca, w tym roku nic go nie usprawiedliwia. Rumak po prostu nie wyciągnął wniosków z poprzedniej klęski i z uporem maniaka brnął w kolejną.
A w czwartej rundzie eliminacji Ligi Europy lechici mogli trafić na albańskie FK Kukesi, Skanderbeu Korce gruzińskie Dinamo Tibilisi, czy Dila Gori lub islandzki FK Hafnarfjordur…
PS. O sławetnym transparencie sławiącym polskich panów powiedziano i napisano już wszystko. Jego autorów odsyłam do książki Pawła Jasienicy „Polska Jagiellonów”. Tam przeczytają sobie jak było naprawdę przed zjednoczeniem Polski i Litwy.
Grzegorz Ziarkowski Czytaj dalej... 